Μερκελ Μένταλιστ – Οχι άλλο σώσιμο!

Ακόμα πιστεύεις οτι δεν έχουμε χούντα;

Αγανακτισμένοι Ισπανοί – Αποφασισμένοι Ελληνες

Εισαγωγή (παρακάμψτε την):
Είδες πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή; Εκεί που λέω ότι βαρέθηκα τα blogs και αρκετά ασχολήθηκα με το υποφαινόμενο, (έχοντας μάλιστα γράψει και το αποχαιρετιστήριο μου άρθρο) έσκασαν μύτη σε όλη την Ελλάδα κάποιοι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται «αγανακτισμένοι» και με κάνουν να αλλάξω γνώμη.

Για να ξεκαθαρίζουμε με ποιούς είμαστε:
Εγώ είμαι ένας από αυτούς που ονειρεύονται επαναστάσεις με κόκκινα λάβαρα και άλλα τέτοια γραφικά, που θα ανατρέψουν όχι μόνο το μνημόνιο και την κυβέρνηση αλλά την υπάρχουσα κατάσταση, την εκμετάλλευση κοκ… Από αυτή τη σκοπιά, αν και δεν με θεωρώ  πια  αγανακτισμένο, πιστεύω ότι το κίνημα των αγανακτισμένων μπορεί να νικήσει και να σαρώσει τα πάντα αν εξελιχθεί και πάρει «επικίνδυνα» χαρακτηριστικά για το σύστημα που πολεμάει.

Όσα λοιπόν γράφω εδώ είναι γι αυτό το σκοπό. Για να τους ανατρέψουμε!

Στο ψητό τώρα:
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή, τις προηγούμενες μέρες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, συντονιζόμενοι μέσω των κοινωνικών δικτύων που υπάρχουν διάσπαρτα στο ίντερνετ, αναστάτωσαν τις κοιμισμένες για καιρό πλατείες όλης της Ευρώπης.
Αυτό το κίνημα των αυθόρμητων έχω την τύχη να το ζω στην χώρα της Ευρώπης που πρωτοεμφανίστηκε με αυτή τη μορφή, στην Ισπανία  δηλαδή, όπου ζω τελευταία.

Η πολιτική κατάσταση εδώ.
Σε σχέση με την Ελλάδα, τα πράγματα εδώ είναι τόσο ίδια στο πολιτικό σκηνικό ακόμα και χωρίς ΔΝΤ . Η αντίστοιχη σοσιαλ(η)στική κυβέρνηση εδώ, παίρνει αντίστοιχα μέτρα λιτότητας «πιεζόμενη από τις κακές αγορές», ενώ πριν τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλυτέρα, με τον δικομματισμό  να εναλλάσσεται στην εξουσία, στέλνοντας το 25% των νέων στην ανεργία, μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στη φτώχεια κοκ… Ένα ακόμη κοινό είναι  η στάση των τοπικών συνδικαλιστικών ενώσεων  που προσπαθούν να ενσωματώσουν τους αγώνες συναινώντας  ταυτόχρονα στις περικοπές (λινκ).

Η αγανακτισμένοι Ισπανοί.
Μια ωραία μέρα (15Μ) λοιπόν οι Ισπανοί αγανάκτησαν και αποφάσισαν να διεκδικήσουν ότι τους ανήκει, απαιτώντας πραγματική δημοκρατία, αφού από την άλλη δημοκρατία είχαν χορτάσει ψέματα, αβεβαιότητα, εξαθλίωση… Μέχρι σήμερα σε όλες τις μεγάλες πόλεις υπάρχουν κατασκηνώσεις διαδηλωτών σε πλατείες, ανοιχτές συνελεύσεις όπου ο καθένας μπορεί να συνδιαμορφώσει και άλλα ωραία πράγματα που κανείς εδώ δεν είχε δει ή φανταστεί πριν, αφού οι λαϊκές αντιστάσεις μέχρι πρόσφατα ήταν μηδαμινές.
Παρόλα τα μέτρα λιτότητας και την εξαθλίωση που επιβάλουν σταθερά τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις, πριν από το κίνημα των αγανακτισμένων που ξέσπασε στις 15 Μάη  δεν υπήρχε κάποια ουσιαστική αντίδραση. Κάπου διάβαζα ότι μπορεί να είναι και απόρροια της πολυετούς δικτατορίας του Φράνκο όπου έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι η αντίδραση δεν μπορεί να νικήσει. Για την Ισπανία λοιπόν το κίνημα των όχι και τόσο πολιτικοποιημένων αγανακτισμένων ήταν κάτι το πρωτοφανές.

Οι αγανακτισμένοι στη Ελλάδα.
Αν ισχύει η θεωρεία του ντόμινο που επιβεβαιώθηκε και στις «Αραβικές Επαναστάσεις», τότε τη σειρά μας να ξυπνήσουμε πήραμε και εμείς οι Έλληνες. Οι χιλιάδες που βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος και τις άλλες μεγάλες πόλεις μάλλον ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτόν τον κανόνα.

Η διαφορά με την Ελλάδα.
Δεν  θα πρέπει όμως, να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ισπανία, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι κατεβαίνουν ΜΑΖΙΚΑ στο δρόμο για να διεκδικήσουν τη ζωή τους.  Μπορεί να μην έχουν καλεστεί μέσω facebook, αλλά  έχουν γίνει αρκετές πανεργατικές απεργίες όπου μάλιστα συμμετείχαν χιλιάδες άτομα, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι που βλέπουν ότι δεν έχουν μέλλον κλπ, και προφανώς λίγη σχέση έχουν με τον ξεπουλημένο πασοκο-συνδικαλισμό που προσπαθούν αρκετοί να εμφανίσουν, βάζοντας την ταμπέλα του «κομματικού» για να αποκρύψουν τους λαϊκούς αγώνες.

Ποιός έχει συμφέρον από το να χωριστούμε σε κομματικούς και μη;
Αν ψάξει κανείς στις εφημερίδες, εύκολα  θα βρει και τέτοια εμετικά άρθρα που έρχονται να εμφανίσουν την ωμή πραγματικότητα, ότι  δηλαδή η εξουσία και οι γλείφτες της (όπως ο Πρετεντέρης) τρέμουν μπροστά στην ένωση όλου του αγωνιζόμενου κόσμου και ανέκαθεν προσπαθούν να μας χωρίζουν σε αντίπαλες ομάδες που θα συγκρούονται μεταξύ τους και δεν θα βλέπουν το κοινό τους συμφέρον. Έτσι και ο συγγραφέας του παραπάνω άρθρου επιχειρεί να ταυτίσει τους εργαζόμενους που μάχονται για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ, με τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες που αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να εκτονώνουν την οργή του κόσμου.

Φτάνει η αγανάκτηση;
Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, όχι! Αν το κίνημα των αγανακτισμένων δεν μετατραπεί σε κίνημα αποφασισμένων και δεν υιοθετήσει πραγματικά επικίνδυνα αιτήματα, τότε είναι αδύνατον να νικήσουμε! Θα είναι αδύνατον αν από τις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων το κίνημα δεν μεταφερθεί σε κάθε γειτονειά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε πανεπιστήμιο και σε κάθε μυαλό. (η συντρόφισσα τα λέει πιό καλά ).

Αλλιώς ίσως γίνει αυτό που έχουμε δει και με άλλα αυθόρμητα κινήματα (πχ Δεκέμβρης ’08), δηλαδή όλο αυτό θα κάνει τον κύκλο του, ο κόσμος θα εκτονωθεί με την δικαιολογία ότι προσπάθησε  και θα γυρίσει στον καναπέ του να δει στο mega πως η κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα βγάλει τις τράπεζες από την κρίση τους…

Για κάποιους οι συγκεντρώσεις αυτές, ήταν η πρώτη «πράξη αντίστασης» που επιχείρησαν ποτέ στη ζωή τους, ενώ για κάποιους άλλους η αντίστασης αυτή, ήταν απλά ένα μέρος από τον τρόπο ζωής τους.
Η μεγαλύτερη μαγκιά είναι ο συνδυασμός αυτών των δύο.

Η αγανάκτηση να γίνει κίνημα ανατροπής!

Ζωη οχι επιβιωση

Demotivator

Διορθωση αφίσας

 

 

Αβεβαιότητα vol.2

Αβεβαιότητα vol.1

Αποφάσισε!

Stencils